به دوست که فکر می کردم، می دیدم خیلی چیزها درباره اش شنیده بودم. این که دوست هر انسانی قبل از هر کس، عقل و خرد اوست و دشمنش نادانی اش؛ این که از روی دوست ها می شود به خصوصیات آدم ها پی برد. این که تأثیر دوست روی انسان آن قدر زیاد است که بارها و بارها تأکید کرده اند و از ما خواسته اند که با انسان های خوب دوست شویم.

همه این ها را شنیده بودم و سعی می کردم در دوستی هایم رعایت کنم، اما در تمام این مدت این را نشنیده بودم که حتی اگر چهل قدم با کسی بردارم و با او همراه شوم، روز قیامت در مورد او از من می پرسند و او را هم سفر و همراهم می دانند. این را وقتی شنیدم که فکر می کردم آن ها که در کلاس با من هستند، تنها هم کلاسی ام هستند و فقط یکی دو نفر را دوستم حساب می کردم. این را به معلم مان که گفتم، تعجب کرد و برایم داستان مفصلی را گفت.

شخصی از سفری برمی گشته و کسی همراهش بوده. وقتی پیش امام صادق(ع) می رود، امام از او می پرسد: «چه کسی هم سفرت بود؟» او می گوید: «نمی دانم. کسی که با من هم سفر بوده، وقتی وارد مدینه شدیم، کجا رفت.» امام صادق(ع) به مرد می گوید: «مگر نمی دانی هر کس با مؤمنی چهل گام هم سفر شود، خداوند در روز قیامت راجع به او از وی می پرسد.» آن مرد خیلی تعجب می کند.

از آن روز به بعد هر وقت هم کلاسی هایم را می بینم که با شادی به طرفم می ایند، یاد سخن امام صادق(ع) می افتم و تصمیم می گیرم که با همه شان مثل یک دوست واقعی رفتار کنم و همه آن ها را دوست خود بدانم، نه فقط هم کلاسی! می دانم که درباره تک تک آن ها خدا از من سؤال می کند و ما در برابر همه وظایفی داریم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: